Image and video hosting by TinyPic

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Η ΓΙΑΓΙΑ -ΕΛΕΝΗ

Καθημερινά,συναντάμε ανθρώπους,που άλλοι μας κάνουν εντύπωση,και άλλοι όχι.Προσωπικά,προσέχω τους ανθρώπους,τους παρατηρώ,και αν κάποιος μου κάνει εντύπωση,καταγράφονται στο μυαλό μου,τα λόγα του,οι κινήσεις του,και η φιλοσοφ'ια του για τη ζωή
.Επί μια εβδομάδα,βρισκόμασταν στο νοσοκομείο,επειδή η πεθερά μου είχε κάποιο πρόβλημα υγείας.Ευτυχώς όλα πήγαν καλά,και τώρα είναι πλέον στο σπίτι.Σήμερα λοιπόν θα σας μιλήσω για τη γιαγιά΄Ελένη,που ήταν στον ίδιο θάλαμο με την πεθερά μου,στο διπλανό κρεβάτι.
Η γιαγιά αυτή,πάσχει από Αλτσχάιμερ,και έπαθε σοβαρό έμφραγμα,με αποτέλεσμα να νεκρωθεί η μισή της καρδιά.Στη συνέχεια καταστέφονται οι νεφροί σιγά-σιγά,και δεν έχει πολλά περιθώρια.Μου έκανε λοιπόν εντύπωση,η 86χρονη γιαγιά,μια υπερήφανη,πανέξυπνη,διπλωμάτισσα και με φοβερό χιούμορ γιαγιά.Κάθε βράδυ,στις 8,είχε τάση φυγής,έπαιρνε το μπαστούνι της και την προλαβαίναμε στην πόρτα,και μετά το αυτοκόλλητο που της έβαζε η νύφη της,ηρεμούσε.Ο καρδιολόγος απορούσε,που έβρισκε τη δύναμη να περπατά,και να πηγαίνει τουαλέτα.
Όλη της η έννοια,ήταν τα 3 αγόρια της,οι νύφες και τα 6 εγγόνια,καθώς και το δισσέγγονο.Μαθημένη μια ζωή να φορά μακριά ρούχα,ντρεπόταν γιατί η νυχτικιά ήταν λίγο πιό κάτω από το λαιμό,και την έβλεπαν τα αγόρια της.Σιγά-σιγά η κατάστασή της γινόταν χειρότερη,αλλά το μυαλό της παρέμενε ξυράφι,εκτός λίγων εξαιρέσεων.Μου διηγήθηκε το γάμο της,πως πήγε νύφη πάνω στο άλογο,τα γλέντια που έκαναν,τα παιδιάτης.Στις νύφες της ,κρατούσε μια στάση τέτοια ,ώστε να μην χαλάει το χατίρι σε καμιά.Ξέρετε τώρα,αρχίζουν "εγώ έμεινα τόσο,εσύ θα μείνεις βράδυ,εγώ πρωί κτλ".Μέρα με τη μέρα,η ανάσα της γινόταν δύσκολη,ανάμεσα στα μηχανήματα ,στο οξυγόνο,βρήκε τη δύναμη να πει στη μια νύφη:μη μιλάς πολύ,να μιλάς λίγο,και μετρημένα:Ανασηκωνόταν όταν έβλεπε τα παιδιά της,για να τους δείξει πως ήταν καλά,για να μην τα στενοχωρέσει.Έκανε προσπάθειες να στέκεται με αξιοπρέπεια ,όπως έζησε πάντα,σύμφωνα με αυτά που έλεγαν οι νύφες της.Όταν της έλεγα,λεβέντισσα γιαγιά,μου απαντούσε"τώρα είμαι σαν δαυλί καμμένο"Της έδωσα να μυρίσει τα τριαντάφυλλα που είχαμε στο βάζο,τα έχωσε στο πρόσωπό της με μιά λαχτάρα,και μου είπε,"δεν μυρίζουν"και άρχισε να μου λέει τα χρώματα από τα δικά της λουλούδια,και το άρωμα από το καθένα.Ελπίζω να είναι κοντά μας αρκετό και ρό ακόμη,και σας χαρίζω τους στίχους που μου έμαθε.
Στα Καστανιώτικα βουνά,
που δεν τα ολογυρίζουν
και όποιος τα ολογύρισε,
έπεσε στο φαράγγι.
Τα ολογύρισε ο νιός,
απάνω στο φαρί του,
του πέφτει το μαντήλι του,
και η φούντα από το σπαθίτου.
Αν τά΄βρει νιός να τα κρατήσει,
αν τά΄βρει γέρος να τα στείλει.